de avond van je leven

Het was, laten we zeggen... 10 uur. Dat denk ik. Als dit een verzonnen verhaal was, zou ik zelf een tijd kunnen bedenken, maar hier probeer ik me zo veel mogelijk aan de werkelijkheid te houden. Goed, 10 uur dus. Kind in bed, dus daar was Mariëlle ook vanaf. Een babysit verdient maar makkelijk: 25 gulden per uur voor TV kijken, chips eten, en door het huis van andere mensen lopen. Het enige wat nog een beetje met het oppassen te maken had, was de babyfoon op het tafeltje en het slapende kind boven. Het kind sliep al toen Mariëlle om half negen aanbelde en de moeder van het kind -een kleine baby nog maar- naar het feest ging. Lekker makkelijk. Tenminste, dat dacht Mariëlle. Totdat ze door de babyfoon een harde bons hoorde. En dat was nog maar het begin. De moeite waard om te gaan kijken? Natuurlijk de moeite waard om te gaan kijken! Straks is er iets mis! Gek genoeg kwam er geen gehuil achter de bons aan, terwijl de moeder Mariëlle verteld had dat Mikey erg licht sliep, en meteen zou gaan huilen als het wakker werd; erg vervelende wekker 's morgens vroeg... maar misschien was er iets op het hoofdje gevallen, en was Mikey bewusteloos! Mariëlle haastte zich naar boven en opende, zich voorbereidend op het ergste, de deur. Maar het ergste kwam niet. Nog niet. Mariëlle keek in de kleine, verbaasde oogjes van een baby die haastig naar haar toe kwam kruipen. De box lag op zijn kant ergens in de hoek. Zodra Mariëlle de baby vastpakte, begon het kind afgrijselijk te krijsen alsof zijn leven er van af hing, en wild met zijn armpjes in het rond te slaan. Maar plotseling was het stil. Het huilende gezichtje was verdwenen, en had plaats gemaakt voor een aandoenlijk, schattig gezichtje van een brave baby die nooit huilde. "Papa", zei een geinig stemmetje. "Papa is er niet." antwoorde Mariëlle met een treurige glimlach. "Weggelopen zodra hij wist dat je moeder zwanger van jou was." Ze wist dat ze Mikey hiermee niet kon kwetsen: hij kon haar toch niet verstaan. "Papa sweg." mompelde de baby. "Dat is waar, papa is weg , en nu weer in je box en slapen." Ze had niet verwacht dat ze een antwoord als "Papa sweg" zou krijgen. Wist hij het dan toch? Onzin, daar is hij nog veel te jong voor. Zeker opgevangen in een nutteloos gesprekje met zijn moeder. Plotseling ging de baby recht op staan, starend naar een niet-bestaand punt, ergens in de verte. "Papa strug" "Nee, papa is niet terug." "Papa strug!" krijste Mikey, en toen ging hij weer liggen. Mariëlle antwoordde niet, en liep weer terug naar beneden waar ze langs verschillende zenders zapte. "...Een interview met boer..." "Welkom bij koken met..." "het voelt aan als..." "...alsof je op een zijden kussen ligt." Maakte Mariëlle de zin af. Volgende zender. Ha fijn, een horrorfilm, zo te zien. Een moordenaar achtervolgde en meisje in een groot huis. Ze zocht hem op in de gids. Pas begonnen. Plotseling klonk er een vreemd geluid uit de babyfoon. Iets onnatuurlijks. Zap, zap, zap! Mariëlle zag nog net hoe het meisje neergestoken werd, en haastte ze zich toen naar boven, waar ze ontdekte dat de box leeg was! Het raam stond open, en een paar bladeren woeien naar binnen. Mariëlle keek geschrokken omlaag, en zag niks dan het natte gras beneden... en de groeven in de bakstenen, alsof iemand, of waarschijnlijk iets, daar met klauwtjes overheen had gekrabd. Op het moment dat de angst en paniek, die nog even hadden liggen wachten, bij haar uitbraken, werd er aangebeld. Langzaam, als een zombie, liep ze naar de deur, waar nu een duidelijk hoorbaar ongeduldige persoon stond, want er werd steeds harder en langer aangebeld. Mariëlle opende de deur, en zag een lange, magere man staan, Met zijn handen in de zakken van zijn regenjas en een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Hij pakte Mikey op, die op de grond had gezeten, en nu pas opgemerkt werd door Mariëlle, die zich meteen woedend op de man stortte, en uit alle macht probeerde het kind te bemachtigen. Maar ze werd op de grond gegooid door... ze kon niet precies thuisbrengen waardoor, want de man bleef onbeweeglijk staan en keek haar alleen maar recht in de ogen. "Ik kreeg een kind van een aardbewoner. Zij heeft hem nu één jaar gehad, nu neem ik hem, en volgend jaar mag zij hem weer hebben... ik kom hem wel weer brengen. Ik vind het nu eenmaal niet zo leuk op aarde. Niet om te wonen, tenminste." Terwijl hij sprak, begon zijn gezicht te veranderen: zijn ogen kleurden vuurrood, zijn neus verdween en maakte plaats voor een knobbelachtig ding, Zijn handen veranderden in vlijmscherpe klauwen, uit zijn regenjas staken 4 nog tentakelachtige dingen, en zijn mond verdween totaal. In plaats daarvan kwam er een afgrijselijk zwart gat in zijn langer geworden voorhoofd. De huid was gerimpeld, hing in geplooid om zijn botten, en had en kleur die een kruising was tussen lichtbruin en rood. Met Mikey gebeurde hetzelfde. Tot Mariëlle's afgrijzen kwamen de twee afzichtelijke wezen het huis binnen, en begonnen iets onverstaanbaar tegen elkaar te mompelen. Als dit een verzonnen verhaal was, zouden ze nu in hun kleurrijke vliegende schotel stappen, en met een futuristisch geluid wegvliegen. Maar dit is geen verzonnen verhaal. Dit is waar gebeurd. En wat er écht gebeurd is, is dat Mariëlle toen de moeder van Mikey thuiskwam, werd gevonden, in de kinderkamer. Haar nek op onaangename wijze geknakt, een groot, bloederig gat in de maag, alsof iemand het daar met klauwen had opengescheurd. Mikey was spoorloos verdwenen. Er waren alleen wat krassen op de bakstenen muur te zien…