Op een mooie dag liep ik door kinderkwelder, waar ik woonde.
Ik liep langs de slager, de bakker, de groentewinkel en de tabakszaak.
Iedereen zwaaide want deze weg liep ik altijd naar school. Maar toen kwam ik langs de snoepwinkel. Ik kwam daar altijd na schooltijd met mijn vriendinnen. We durfden niet alleen naar binnen want er was iets aan die winkel, wat ons een beetje bang maakte. De winkel was donker en overal hingen spinnenwebben. En de verkoper, dat was echt een monster.
We hadden hem nog nooit in zijn geheel gezien, want hij zat altijd in het donkerste hoekje van de winkel achter de toonbank. Het was een mager oud mannetje met zo'n kraakstem dat je hem bijna niet kon
verstaan.
Die dag na school liep ik dus met een groepje vriendinnen naar de
snoepwinkel. We gingen de winkel binnen en er klonk twee keer het belletje zodat de verkoper kon horen dat we binnenkwamen. Hij kwam dan achter een gordijn vandaan en vroeg: ,,Wat motten jullie hier?'' terwijl hij dat best wist en wij zeiden dan altijd terug: Wij komen wat lekkers halen meneer'' En dan zei hij weer: Nou effe snel dan want ik heb het druk'' en dan zeiden we om de beurt wat we hebben wilden.
Als iedereen wat had gingen we als een gek naar buiten en aten op wat we hadden gekocht.
Maar op een zaterdag toen mijn moeder ziek was vroeg mijn vader:,,wil jij even een koek halen voor je moeder?'' En dat wou ik voor geen cent maar ik wist dat tegenstribbelen geen zin had. dus ik ging op weg naar de snoepwinkel. Daar aangekomen deed ik de deur open en zag dat er iets nieuws lag: suikerhart! Dat was het lekkerste dat ik maar een paar keer in mijn leven had gehad en ik kocht hem. Thuis gaf ik hem aan mijn moeder en omdat ik zo lief was kreeg ik ook een
stuk. Verrukkelijk!
De volgende dag werd er iemand uit de klas vermist en (als ik het eerlijk zeg) vond ik dat helemaal niet erg want het was Derk die jongen die mij altijd pest. Na school gingen we weer op weg naar de snoepwinkel en deden wat we altijd deden.
De volgende dag werd er weer iemand vermist op school en nu was het een van mijn vriendinnen. Na school wou niemand ook naar de snoepwinkel maar mijn zusje wou graag dat ik suikerhart haalde. En ja hoor, in de etalage lag weer een heel nieuw hart. Ik ging de winkel binnen en het belletje klonk. Het was stil in de winkel en de verkoper kwam maar niet. Wel hoorde ik twee stemmen die van de verkoper en die van het allervreselijkste schoolhoofd dat je maar kunt verzinnen. Ik wist dat ik het niet moest doen maar ik deed het toch. Ik klom over de toonbank en luisterde wat er gezegd werd:,,Ik heb je nu al twee kinderen geleverd zodat je suikerhart kunt verkopen.Wil je er nu nog
meer? Als dat zo doorgaat word het nog eens een keertje verdacht.''
Mijn hart stond stil, ik kon me niet meer bewegen. Dat hart dat daar in de etalage lag, het was het hart van mijn vriendin! Ik wou nog meer weten en luisterde verder:,,Ik geloof dat ik wat hoorde''het was de stem van de verkoper.,,Ik ga even kijken'' er klonken voetstappen mijn kant op en ik wou nog over de toonbank vluchten maar hij had me al gezien. Ik sprong langs hem heen de achtertuin in. Hij kwam me achterna ik voelde aan de poort. Op slot. ik zat in de val!!!! Toen hij vlak bij me was klom ik over de poort hij greep mijn enkel en een stekende pijn schoot door me heen. Maar ik rende door, ik hoorde zijn stem nog nagalmen in mijn hoofd:,,niemand zal het toch ooit te weten komen, je kunt er niet over praten''. Wat hij bedoelde wist ik toen nog niet, maar een ding wist ik wel: ik kwam daar nooit meer.
Ik rende door tot ik voor mijn eigen voordeur stond. Ik was buiten adem. Mijn moeder deed open en ik wou haar alles vertellen maar dat kon ik niet. Steeds toen ik over de snoepwinkel begon, schoten er tranen in mijn ogen. Ik heb ook nog steeds een rode plek op mijn enkel waar de verkoper mij gegrepen had. Steeds als ik er weer over begin kan ik niet verder komen want de verkoper had mijn woord bezegeld. Eigenlijk was dat maar goed ook want niemand zal het toch ooit geloven. Ik kan er alleen over typen maar erover praten is me nog nooit gelukt en dat zal me ook nooit lukken!
Ik liep langs de slager, de bakker, de groentewinkel en de tabakszaak.
Iedereen zwaaide want deze weg liep ik altijd naar school. Maar toen kwam ik langs de snoepwinkel. Ik kwam daar altijd na schooltijd met mijn vriendinnen. We durfden niet alleen naar binnen want er was iets aan die winkel, wat ons een beetje bang maakte. De winkel was donker en overal hingen spinnenwebben. En de verkoper, dat was echt een monster.
We hadden hem nog nooit in zijn geheel gezien, want hij zat altijd in het donkerste hoekje van de winkel achter de toonbank. Het was een mager oud mannetje met zo'n kraakstem dat je hem bijna niet kon
verstaan.
Die dag na school liep ik dus met een groepje vriendinnen naar de
snoepwinkel. We gingen de winkel binnen en er klonk twee keer het belletje zodat de verkoper kon horen dat we binnenkwamen. Hij kwam dan achter een gordijn vandaan en vroeg: ,,Wat motten jullie hier?'' terwijl hij dat best wist en wij zeiden dan altijd terug: Wij komen wat lekkers halen meneer'' En dan zei hij weer: Nou effe snel dan want ik heb het druk'' en dan zeiden we om de beurt wat we hebben wilden.
Als iedereen wat had gingen we als een gek naar buiten en aten op wat we hadden gekocht.
Maar op een zaterdag toen mijn moeder ziek was vroeg mijn vader:,,wil jij even een koek halen voor je moeder?'' En dat wou ik voor geen cent maar ik wist dat tegenstribbelen geen zin had. dus ik ging op weg naar de snoepwinkel. Daar aangekomen deed ik de deur open en zag dat er iets nieuws lag: suikerhart! Dat was het lekkerste dat ik maar een paar keer in mijn leven had gehad en ik kocht hem. Thuis gaf ik hem aan mijn moeder en omdat ik zo lief was kreeg ik ook een
stuk. Verrukkelijk!
De volgende dag werd er iemand uit de klas vermist en (als ik het eerlijk zeg) vond ik dat helemaal niet erg want het was Derk die jongen die mij altijd pest. Na school gingen we weer op weg naar de snoepwinkel en deden wat we altijd deden.
De volgende dag werd er weer iemand vermist op school en nu was het een van mijn vriendinnen. Na school wou niemand ook naar de snoepwinkel maar mijn zusje wou graag dat ik suikerhart haalde. En ja hoor, in de etalage lag weer een heel nieuw hart. Ik ging de winkel binnen en het belletje klonk. Het was stil in de winkel en de verkoper kwam maar niet. Wel hoorde ik twee stemmen die van de verkoper en die van het allervreselijkste schoolhoofd dat je maar kunt verzinnen. Ik wist dat ik het niet moest doen maar ik deed het toch. Ik klom over de toonbank en luisterde wat er gezegd werd:,,Ik heb je nu al twee kinderen geleverd zodat je suikerhart kunt verkopen.Wil je er nu nog
meer? Als dat zo doorgaat word het nog eens een keertje verdacht.''
Mijn hart stond stil, ik kon me niet meer bewegen. Dat hart dat daar in de etalage lag, het was het hart van mijn vriendin! Ik wou nog meer weten en luisterde verder:,,Ik geloof dat ik wat hoorde''het was de stem van de verkoper.,,Ik ga even kijken'' er klonken voetstappen mijn kant op en ik wou nog over de toonbank vluchten maar hij had me al gezien. Ik sprong langs hem heen de achtertuin in. Hij kwam me achterna ik voelde aan de poort. Op slot. ik zat in de val!!!! Toen hij vlak bij me was klom ik over de poort hij greep mijn enkel en een stekende pijn schoot door me heen. Maar ik rende door, ik hoorde zijn stem nog nagalmen in mijn hoofd:,,niemand zal het toch ooit te weten komen, je kunt er niet over praten''. Wat hij bedoelde wist ik toen nog niet, maar een ding wist ik wel: ik kwam daar nooit meer.
Ik rende door tot ik voor mijn eigen voordeur stond. Ik was buiten adem. Mijn moeder deed open en ik wou haar alles vertellen maar dat kon ik niet. Steeds toen ik over de snoepwinkel begon, schoten er tranen in mijn ogen. Ik heb ook nog steeds een rode plek op mijn enkel waar de verkoper mij gegrepen had. Steeds als ik er weer over begin kan ik niet verder komen want de verkoper had mijn woord bezegeld. Eigenlijk was dat maar goed ook want niemand zal het toch ooit geloven. Ik kan er alleen over typen maar erover praten is me nog nooit gelukt en dat zal me ook nooit lukken!
mwhahahahaha
BeantwoordenVerwijderensorry maar t is gwn fake hoor
BeantwoordenVerwijderen